Ζωή απειθάρχητη, ατίθαση κι ανυπότακτη
——————————————————————————————————————————————
Ο άνθρωπος που τον έστειλαν εξορία στην Μακρόνησο και αυτοεξορίστηκε μέσα στην εξορία του και μας μιλά για τη γνωριμία του και τη φιλία του με τον Θανάση Βέγγο, αλλά και με τον συντοπίτη μας τον Τάσο Ζωγράφο, σπουδαίο ζωγράφο και
σκηνογράφο. Μας καταθέτει τις μνήμες του από την Κατοχή, τα Δεκεμβριανά, τη φιλία του με τον Μάνο Χατζιδάκι, τον Ελύτη, τον Μίκη Θεοδωράκη κι άλλες προσωπικότητες με τις όποιες συνδέθηκε στη ζωή του.
Μα η μεγαλύτερη αξία του βιβλίου θαρρώ πως είναι η αναφορά στις ταινίες που γύρισε -τον Δράκο, τη Μαγική πόλη, τούς Παράνομους, της Μικρές Αφροδίτες, το Μπορντέλο, τον Μπάυρον κλπ. Η εκτενής αναφορά στις κριτικές των ταινιών του το καθιστά βιβλίο αναφοράς, για αυτόν και τις ταινίες του. Επίσης,
γράφει με μια ζωηρή και φορτισμένη αφήγηση για τα χρόνια της εξορίας στο Παρίσι και τις περιπλανήσεις του στην Ευρώπη στα χρόνια της δικτατορίας.
Απειθάρχητος, ατίθασος κι ανυπότακτος μα και τρυφερός, όταν αναφέρεται σε ό,τι αγαπά πιο πολύ, στην πατρίδα του, ο άπατρις της χούντας, και στη μάνα του. Πόπη, κερα−Πόπη, κερα−Ποπίτσα, Ποπί είναι οι προσφωνήσεις του σε αυτή σε ένα μόνο γράμμα του: «Γεια σου Πόπη. Είμαι στη Ρώμη . .. . Πολύ σε επιθύμησα κερα−Πόπη, …. Αν θές κερα−Ποπίτσα πέψε μου δυο γραμμές» και κλείνει λέγοντας: «Άντε Ποπί, γεια χαρά».
Αυτός λοιπόν ήταν ο εικοσιοκτάχρονος Κούνδουρος, έμαθε την Ελλάδα κινηματογράφο. Πήρε τον κινηματογράφο από το τέλμα του που λέγονταν «Αστέρω και Μαρία Πενταγιώτισσα» με τη Βουγιουκλάκη, και με την πρώτη του ταινία τη «Μαγική Πόλη» τον έβαλε στο Φεστιβάλ της Βενετίας, σε ανεπίσημη προβολή που όμως απέσπασε διθυραμβικές κριτικές από τον διεθνή τύπο.
Η δεύτερη ταινία του ο «Δράκος» είχε την πιο αλλοπρόσαλλη αντιμετώπιση. Έμεινε στην ιστορία του κινηματογράφου ως μία από τις 100 καλύτερες ταινίες του παγκόσμιου κινηματογράφου, αλλά στην Ελλάδα του 1956 που προβλήθηκε, κατέβηκε μετά από την δεύτερη(;) προβολή!
Σε αντίστιξη μερικές από τις πάμπολλες κριτικές που γράφτηκαν μετά την προβολή της στο Φεστιβάλ της Βενετίας:
«Η λέξη ιδιοφυία δεν φαίνεται αρκετά δυνατή για να χαρακτηρίσει τη συναρπαστική αυτή δημιουργία …» Le Libre, Βέλγιο.
«Φιλμ συναρπαστικό με ποιητική έκφραση που φτάνει σε στιγμές αληθινής έκστασης» Φρανσουά Τρυφφώ.
«Ο Δράκος αποτελεί τη συγκλονιστική προσφορά της Ελλάδας στη διεθνή κινηματογραφική ποίηση» Ροζίτα Σώκου στην Καθημερινή.
«Ο Δράκος είναι ένας πραγματικός άθλος για τον Ελληνικό κινηματογράφο» Κατίνα Παξινού.
«Ο Δράκος λοιπόν που όταν πρωτοπαίχτηκε στην Ελλάδα, το 1956, δεν έκανε τρίτη προβολή, ήταν η πρώτη και για χρόνια η μοναδική ταινία που εντάχθηκε στη συλλογή του Μουσείου Κινηματογράφου
του Παρισιού.»
Οπότε το «Μνήμη Απειθάρχητη» είναι ένα ημερολόγιο που … διαβάζεται απνευστί και μας περιμένει στη Βιβλιοθήκη Λιβαδειάς για να το απολαύσουμε.
