Καθώς κρυώνει ο καιρός, τα πόδια μας αναζητούν την προστασία και τη θαλπωρή μιας κάλτσας, άντε δύο!
Ψύχρα. Αντίο στα γυμνά πέλματα και την ελευθερία των δαχτύλων. Εξακολουθώ, όμως, να βλέπω τη συναφή λέξη γραμμένη με μεγάλη ελευθερία: ξιπόλυτος, ξυπόλητος, ξυπόλυτος κ.α.
Είπα λοιπόν να διευκρινίσω.
Η ορθή γραφή είναι ξυπόλυτος. Από το εξ+ υπό +λύω. Απλά. Οπότε ας κρύψουμε μες στις χειμωνιάτικες κάλτσες μας τα η και ι. Ύψιλον και μόνο. Το θέλει η ετυμολογία! Και η εποχή.
ΥΓ1: Με την ευκαιρία: calza, λέξη ιταλική. Από κει ξεπηδούν τα πεντανόστιμα καλτσόνε και καλ(ι)τσούνια, χωρίς να μας επηρεάζει η ετυμολογία την όρεξη!
ΥΓ2: Άντε και καλό παζάρι, όπου η Λιβαδειά κατά παράδοση προμηθεύεται κάλτσες και άλλα εποχικά χρειώδη!
~ Κατερίνα Δημόκα
