Το βιβλίο «Εγώ ελπίζω να τη βολέψω» περιέχει 60 εκθέσεις που είναι διασκεδαστικές αλλά και εκπληκτικές. Πρόκειται για εκθέσεις μαθητών Δημοτικού σε ένα χωριό της νότιας Ιταλίας κοντά στη Νάπολη, αλλά αυτό δεν έχει καμία σημασία, διότι θα μπορούσε να είναι σε ένα οποιοδήποτε χωριό κοντά σε μία οποιαδήποτε πόλη, σε μία οποιαδήποτε χώρα.
Οι εκθέσεις είναι γραμμένες από μαθητές ενός Δημοτικού που βρίσκεται σε μια υποβαθμισμένη περιοχή, προφανώς οι οικογένειές τους αντιμετωπίζουν πάρα πολλά προβλήματα όχι μόνο οικονομικά αλλά κάθε μορφής και φύσεως. Όσον αφορά τη μάθηση τους είναι ελλιπής. Παρόλα αυτά ενώ με μία πρώτη ματιά, χωρίς εμβάθυνση, θα νόμιζε κανείς πως πρόκειται για μία ακόμα συλλογή μαργαριταριών, όπως λέει και ο δάσκαλος των παιδιών Μαρτσέλο ντ’ Όστρια, ο οποίος μάζεψε, διάλεξε, επεξεργάστηκε τις εκθέσεις, και επιμελήθηκε την έκδοση αυτού του μικρού βιβλίου, στην πραγματικότητα για όσους ξέρουν να διακρίνουν κάτω από την επιφάνεια υπάρχει κάτι περισσότερο και κάτι εντελώς διαφορετικό. Υπάρχει μία σοφία και μία καρτερικότητα, με αρχαίες ρίζες σε κάθε λαό, ένα ανέμελο και γεμάτο έντονες συγκινήσεις κέφι, γεμάτο αθωότητα.Ένα καθημερινό εύθυμο και ανελέητο χρονικό που ανοίγει μία ανήσυχη χαραμάδα στις συνθήκες της ζωής των ανθρώπων οι οποίοι ζουν σε περιοχές έντονα υποβαθμισμένες, εκτός δηλαδή αστικού περιβάλλοντος. Κάτι το οποίο μας προκαλεί να σκεφτούμε, και να σκεφτούμε πολύ, κάτι πού δύσκολα θα μας προσφέρει μία τόση αμεσότητα ένας σοβαροφανής τόμος κοινωνιολογίας.
Είναι εκπληκτικό πως παιδιά του Δημοτικού, παιδιά δηλαδή κάτω των 12 ετών, βλέπουν τα πράγματα.
Εγώ πιστεύω ότι αυτό το βιβλίο θα μπορούσε να διδάξει μέσα από φαινομενικά χαρούμενες ιστορίες πολλά και σοβαρά μαθήματα στους μεγάλους για τις κοινωνικές αιτίες των προβλημάτων που αντιμετωπίζουν. Θα βοηθούσε να μάθουν να βλέπουν το πρόβλημά τους αλλά χωρίς παραμορφωτικά γυαλιά.
(Έχει διατηρηθεί, όσο ήταν δυνατό η ορθογραφία των παιδιών)
—————————————- ҉ —————————————-
Να μια απο τις εκθέσεις (ολόκληρη):
ΠΟΙΑ ΕΠΟΧΗ ΠΡΟΤΙΜΑΤΕ
Η ΕΠΟΧΗ ΠΟΥ ΠΡΟΤΙΜΑΩ ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΚΑΛΟΚΑΙΡΙ. ΤΟ ΚΑλοκαίρι δεν πας σχολείο και δε φέρνεις δικαιολογητικά, υπάρχει ένας ήλιος, μια θάλασσα, μια ζέστη! Εγώ πάο στο Μοντρακόνε να κάνω διακοπές στο Μοντρακόνε. Υπάρχει το σπίτι στη θάλασσα στο Μοντρακόνε.
Το βράδυ κάνουμε σούπα με μύδια και χοχλιούς και το πρωί πηγαίνουμε στη θάλασσα. Η παραλία μας ονομάζεται παραλία πέρνα στη θάλασσα.
Το καλοκαίρι είναι ωραίο γιατί δε βρέχει ποτέ και οι δρόμοι είναι έτσι κι έτσι. Εγώ γυρίζω με το ποδήλατο με δύο φανάρια. Μέσα στο ψυγείο ο πατέρας μου βάζει το μαγιό για να βγει όταν πρέπει να βγει και το νιώθει πιο δροσερό.
Το μόνο άσχημο του καλοκαιριού είναι ότι δεν υπάρχουνε τα Χριστούγεννα.
—————————————- ҉ —————————————-
και ένα απόσπασμα από μία άλλη έκθεση που υπάρχει στο οπισθόφυλλο του βιβλίου:
«… ο κόσμος είναι αηδία. Η γη είναι αηδία. Το ανθρώπινο πλάσμα είναι αηδία.
Ο κόσμος κάνει όπως ο πλούσιος Επουλόνε, και ο Λάζαρος θα ήτανε η Αφρική, και λίγο το Περού. Μια φορά το Περού ήτανε πάρα πολύ πλούσιο, τώρα του πονάει πολύ η κοιλιά από την πείνα.
Ο κόσμος είναι αηδία, εγώ δεν φοβάμαι να το πω, γιατί είμαι ο επιμελητής, και μερικά πράγματα μπορώ να τα λέω.
Και αυτή την έκθεση την τελειώνω μ’ αυτές τις λέξεις: Ο ΑΝΘΡΩΠΟΣ ΔΕΝ ΚΑΤΑΓΕΤΑΙ ΑΠΟ ΤΟΥΣ ΠΙΘΗΚΟΥΣ, ΑΛΛΑ ΑΠΟ ΤΑ ΒΑΜΠΙΡ!».
Από τη συλλογή της Βιβλιοθήκης Λιβαδειάς. Δωρεά από την προσωπική βιβλιοθήκη του Παναγιώτη Δ. Στάμου
