Με αφορμή μια βροχή…

Αφού το νεράκι λεγόταν στα αρχαία ὕδωρ (βλ. υδραγωγείο, ύδρευση, υδάτινος κλπ), πώς φτάσαμε να λέμε εμείς τα ύδατα νερά;

Από το «νεαρόν ὕδωρ», το φρέσκο νεράκι! Από τη βιασύνη μας να δροσιστούμε, μείναμε μόνο στο νεαρόν. Κατάπιαμε και το ε, μη συμπροφέρουμε πολλά φωνήεντα και πνιγούμε, ξέμεινε το νερόν.

Στην υγειά σας!

ΥΓ1: Οι αρχαίοι πρόγονοι διέθεταν μυριάδες λέξεις για τις μορφές και τις χρήσεις του ύδατος. (βλ. Μανώλη Γλέ­ζου « Ύδωρ, Αύρα, Νερό», Κα­στα­νιώ­της, Αθήνα 2001)

ΥΓ2: Κι αυτό το αρχικό ύψιλον στο ὕ-δωρ πώς μοιάζει στο σχήμα με κανατάκι, ε;