Οι λέξεις με ξαφνιάζουν.
Αλαφιάζομαι μερικές φορές.
Όταν συλλαμβάνω την προέλευσή τους.
Ή όταν κατανοώ ένα σταθμό στο ταξίδι τους.
Το ξέρω, βέβαια, πόσο σουρτούκες* είναι οι λέξεις.
Μα εξακολουθώ να αλαφιάζομαι.
Σαν τ’ αλάφι. Ή ελάφι.
Το πανέμορφο ζώο που τρομάζει, ξαφνιάζεται
και τινάζεται με το παραμικρό.
Έτσι κι εγώ…
~ Κατερίνα Δημόκα
*τουρκ. sürtük: περιπλανώμενος, του δρόμου
