Ένα δυνατό βιβλίο, γραμμένο στην ιδιόλεκτο του εφήβου, με ζωντανούς ήρωες και αιχμηρό προβληματισμό για το πόσο αβάσταχτη μπορεί να γίνει η ύπαρξη των παιδιών εν αγνοία μας. Ένα βιβλίο εξομολόγησης με νεανική φωνή, που αποκαλύπτει στους ενήλικες το παρασκήνιο του εφηβικού ψυχισμού.
Στην πλοκή: Η δεκαεξάχρονη Ζωή αλλάζει σχολείο, κάτι που τσαλακώνει τον κόσμο της, ο οποίος περιλαμβάνει το αγόρι που είχε ερωτευτεί, την κολλητή της και τον μαθητόκοσμο που ως τότε γνώριζε. Στο νέο της περιβάλλον αισθάνεται παρείσακτη, εκτός συχνότητας, παράταιρη. Θέλει απλώς να χωρέσει κάπου ανάμεσα στους άλλους και συρρικνώνει τόσο τον εαυτό της, που τελικά τον θέτει σε κίνδυνο.
Μέσα στον αποπροσανατολισμό της εφηβείας η Ζωή αναμετράται με την ανασφάλεια, τη σχέση με το σώμα που αλλάζει, την αυτοπεποίθηση που είναι σα βαρομετρικό χαμηλό και τις σχέσεις με τους άλλους:
- Γονείς (:λατρευτοί μου εξωγήινοι),
- Συνομη-λίκους (: ή κάποτε λύκους;)
- Τα αγόρια που ερωτεύεται (: μα να είναι μπροστά στα μάτια μου;)
Η αναζήτηση ταυτότητας μοιάζει χαοτική για τους ήρωές μας. Η ατομικότητα βαραίνει επικίνδυνα στις πλάτες τους, τη στιγμή όπου η εφηβεία τούς αναγκάζει να εξομοιωθούν και να στριμωχτούν ασφυκτικά.
Η Στέλλα Κάσδαγλη, ενεργοποιώντας όπλα της νεανικής κουλτούρας (blogs, chat, social media, photos κ.α.) ταυτίζει φυσικότατα τη γραφή της με τους εφήβους πρωταγωνιστές και ανύποπτα μάς οδηγεί στους λαβύρινθους ενός κρίσιμου προβλήματος. Αυτού των διατροφικών διαταραχών και της ψυχογενούς ανορεξίας. Το ημερολόγιο/ blog της Ζωής γίνεται ο καθρέφτης της αβύσσου που χάσκει μέσα της και την παρασύρει σταδιακά στην αυτοεξόντωση.
Με την αφοπλιστική ειλικρίνεια των παραδοχών και των ανησυχιών της, η Ζωή μάς γυρνά πίσω (ίσως και στη δική μας αμήχανη εφηβεία,) μας βάζει δίπλα στους εφήβους που γνωρίζουμε και μας σπρώχνει μπροστά να τους καταλάβουμε και να τους υποστηρίξουμε.
Η νευρική ανορεξία είναι αρρώστια, αλλά μήπως έτσι δεν είναι μερικές φορές και η ίδια η εφηβεία;
