Μωραΐτης Δαμιανός | “Η Οδύσσεια του Χάους” του Σπύρου Γουργιώτη

Πρέπει να ομολογήσω, από την αρχή, πώς διάβασα το μυθιστόρημα: «Η Οδύσσεια του Χάους» του Σπύρου Γουργιώτη με θετική προκατάληψη. Ο κυρ Σπύρος είναι φίλος από τα παλιά, αγαπητός, εξ’ ου και η παλιακή μεταξύ μας προσφώνηση, που δηλώνει οικειότητα. Ξέρω λοιπόν καλά τον τρόπο που σκέφτεται. Ο Σπύρος γενικά θεωρώ πως είναι αντισυμβατικός σε όλα, και στον τρόπο που σκέφτεται. Σκέφτεται και λειτουργεί, σε ότι καταπιάνεται, με ένα εντελώς βιωματικό τρόπο και αυτό τον κάνει εντελώς ξεχωριστό.
Εκείνο που επίσης κάνει πολύ συχνά είναι να δίνει νέες αξίες – νοήματα στις λέξεις, αλλά και στους μύθους, πέρα και έξω από τα καθιερωμένα πρότυπα, κάτι που δυσκολεύει, όποιον δεν το έχει υπόψη του, να καταλάβει τα γραπτά του, τα γλυπτά του και τα υπόλοιπα καλλιτεχνήματα του.
Αλλά … ξεκίνησα να γράψω για το τελευταίο βιβλίο του και εγώ γράφω για το συγγραφέα, όχι τυχαία βέβαια. Πιστεύω πως αν δεν τα έχεις, εσύ ο αναγνώστης, αυτά κατά νου, δεν θα νιώσεις τι ακριβώς γίνεται μέσα στο νέο του βιβλίο και όχι μόνο.

«Η Οδύσσεια του Χάους» λοιπόν είναι «ζωντανό παραμύθι», αλλά όχι από αυτά που ξεκινάνε με το «Μια φορά και ένα καιρό …» αλλά ένα αφήγημα που συμβαίνει εδώ και τώρα, σήμερα. Στο κάθε σήμερα γιατί η «ιστορία» του Σπύρου μπορεί κάλλιστα να συμβαίνει κάθε μέρα στο διηνεκές, με τη ζωντάνια και την τρυφεράδα της «προφορικής αφήγησης» που συνεχίζεται.
Οι νέοι, που υπερισχύουν απόλυτα σε αριθμό, μέσα στο βιβλίο, είναι η μεταφορά της ελπίδας για μια καλύτερη κοινωνία, όπου οι άνθρωποι θα μπορούν ξεχωρίζουν ποιος ευθύνεται για την καταστροφή του πλανήτη, έχοντας ταυτόχρονα προσδιορίσει την ατομική τους ευθύνη.
Το βιβλίο είναι άμεσα και αρκετά αυτοαναφορικό, με «αυτοβιογραφικά» στοιχεία, φέρνοντας και ερμηνεύοντας στο σήμερα, στο κάθε σήμερα, τους μύθους, με τον τρόπο που ο ίδιος τους έχει βιώσει και όχι όπως τους έχει –τους έχουμε, διαβάσει. Ταυτόχρονα «βάζει» αυτούς τους μύθους και κυρίως τα μυθικά πρόσωπα, να λειτουργούν στο σύμπαν, φτιάχνει δηλαδή ένα συμπαντικό και εν εξελίξει μύθο, και αυτό μαζί με την ανανοηματοδότηση των λέξεων, των μύθων κλπ είναι μια άκρως υπερρεαλιστική διαδικασία.
Δεν λέω περισσότερα για τα περιεχόμενα τα υπόλοιπα στο βιβλίο
Κλείνω λοιπόν με την ρήση που υπάρχει στις πληροφορίες για τον συγγραφέα, στο πέτο του βιβλίου:  «Ο Σπύρος Γουργιώτης … γράφει αυτό το μυθιστόρημα ελπίζοντας σε έναν καλύτερο κόσμο» 

~Δαμιανός Μωραΐτης