Η ομάδα Λευκό Ρόδο ήταν μια ομάδα φοιτητών του Πανεπιστημίου του Μονάχου, η οποία έδρασε, μεσούντος του Δευτέρου Παγκοσμίου πολέμου, με αντιναζιστικό προσανατολισμό μέσα στη Γερμανία. Το Λευκό Ρόδο, από τον Ιούνιο του 1942 μέχρι τον Φεβρουάριο του 1943, τύπωσε και μοίρασε στο προαύλιο του Πανεπιστημίου του Μονάχου έξι προκηρύξεις ευθείας εναντίωσης στον Χίτλερ, στο ναζιστικό καθεστώς, στη ναζιστική ιδεολογία – και συνακόλουθα στην ανοχή και συναίνεση του γερμανικού λαού στα εγκλήματα του ναζισμού.
Πολύ σύντομα όλα τα μέλη της οργάνωσης συνελήφθησαν και 6 από αυτούς (5 φοιτητές και ο καθηγητής τους της φιλοσοφίας) αποκεφαλίστηκαν αυθημερόν, μετά από τις γνωστές δίκες παρωδία του ναζιστικού καθεστώτος, που κράτησαν λίγα λεπτά μόνο. Οι υπόλοιποι συλληφθέντες καταδικάστηκαν σε βαριές καταδίκες.
Στο βιβλίο αυτό μεταφράζεται το πλήρες κείμενο των έξι προκηρύξεων του Λευκού Ρόδου, όπου μεταξύ πολλών άλλων απαντούν και σε ένα από τα σαθρά επιχειρήματα που επικαλέστηκαν στο σύνολό τους τα ηγετικά στελέχη του ναζισμού αλλά και σχεδόν ολόκληρος ο Γερμανικός λαός, το οποίο ήταν «Δεν ξέραμε ότι οι Εβραίοι εξοντώνονταν στα στρατόπεδα του θανάτου…, δεν είχαμε καμία ενημέρωση για την ύπαρξη των στρατοπέδωνitalic text». Όμως στη δεύτερη μόλις προκήρυξη της ομάδας Λευκό Ρόδο, οι απλοί φοιτητές του Μονάχου το 1942, στην καρδιά του πολέμου γράφουν: «… μετά την κατάκτηση της Πολωνίας 300.000 Εβραίοι έχουν δολοφονηθεί με κτηνώδη τρόπο στα εδάφη της. Γινόμαστε μάρτυρες του πιο φρικαλέου εγκλήματος κατά της ανθρώπινης αξιοπρέπειας, ενός εγκλήματος που όμοιό του δεν έχει ξαναγίνει σε όλη την ανθρώπινη ιστορία. Οι Εβραίοι είναι και αυτοί οι άνθρωποι −ας έχει ο καθένας τη γνώμη του για το Εβραϊκό Ζήτημα− και το έγκλημα αυτό διαπράχθηκε σε βάρος ανθρώπινων πλασμάτων.»
Και μόνο από αυτό το απόσπασμα καταλαβαίνει κανείς ότι εφόσον οι φοιτητές του Μονάχου ήξεραν από τα μέσα του 1942 για την έναρξη του σχεδίου εξόντωσης των Εβραίων σημαίνει πως το ήξερε ολόκληρη η Γερμανία και πως όλοι οι υπόλοιποι σιώπησαν και δια της σιωπής στήριξαν τους Ναζί.
Και παρακάτω υπάρχει η φράση: «Κανένας δεν είναι αθώος είμαστε όλοι ένοχοι, ένοχοι, ένοχοι.» που μας αναγκάζει να σκεφτούμε πως αυτό αφορά και εμάς, αφορά τα παροντικά και τα επερχόμενα εγκλήματα του πολιτισμού μας, αφορά εμάς και τα παιδιά μας στα χρόνια που έρχονται.
To «Δε θα σιωπήσουμε ποτέ» – Οι προκηρύξεις του Λευκού Ρόδου (1942-1943) είναι ένα μικρό βιβλιαράκι με μια υπέροχη εισαγωγή και ένα κατατοπιστικό χρονολόγιο, στο τέλος, που αξίζει την προσοχή μας.
