Η 6η Μαρτίου έχει καθιερωθεί ως Ημέρα Κατά του Σχολικού Εκφοβισμού. Μια ημέρα στοχευμένης ευαισθητοποίησης σε ένα φαινόμενο που δυνητικά αποβαίνει καθημερινό μαρτύριο για τα θύματά του…
Και αν νομίζουμε ότι το bullying (αλλιώς), αποτελεί δείγμα των καιρών μας, μάλλον πρέπει να το ξανασκεφτούμε…
Δείτε διεξοδικό κανονισμό του 1495 στο Πανεπιστήμιο της Λειψίας για την προστασία των πρωτοετών σε κάθε χώρο:
«Απαγορεύεται σε κάθε μέλος του πανεπιστημίου να προσβάλλει με προσβολές, βασανισμό, παρενόχληση, πνιγμό ή ούρηση, να πετά ή να μολύνει με σκόνη ή οποιαδήποτε βρωμιά, να κοροϊδεύει σφυρίζοντας, να φωνασκεί με τρομακτική φωνή, να τολμά να παρενοχλεί με οποιονδήποτε σωματικό ή σοβαρό τρόπο, στην αγορά, στους δρόμους, στις αίθουσες, στα κολλέγια, σε σπίτια, ή σε οποιοδήποτε μέρος και ιδιαίτερα στο παρόν κολέγιο, όταν εισέρχονται στο κολλέγιο για να εγγραφούν ή όταν φεύγουν από αυτό μετά την εγγραφή, αυτούς που ονομάζονται “beanos” (πρωτοετείς) οι οποίοι έρχονται σε αυτήν την πόλη και σε αυτό το αγαπητό πανεπιστήμιο για λόγους σπουδών· ποινή πέντε γκρόσεν […]»
Αναντίρρητα, η ψηφιακή επανάσταση που ζούμε προσφέρει εξελιγμένα τεχνολογικά μέσα σε επίδοξους/-ες θύτες και θύτριες εκφοβισμού.
Ωστόσο, η εξύβριση, η παρενόχληση, η ψυχική/σωματική κακοποίηση, οι καταστροφές προσωπικών αντικειμένων, οι εκβιασμοί κλπ αποτελούν διαχρονική έκφραση της ίδιας ανάγκης για άσκηση ελέγχου και για επιβολή εξουσίας στο «διαφορετικό» (κι εδώ χωρούν πολλά εισαγωγικά) άτομο.
