Πώς ξεκινήσατε να γράφετε το βιβλίο «Focus Anima»; Υπήρξε κάποιο αρχικό ερέθισμα;
Όλα τα βιβλία, από τη σύλληψη μέχρι την ολοκλήρωσή τους, έχουν μια γενεσιουργό αιτία και σε μια ιδιαίτερα έντονη σε κοινωνικά ερεθίσματα εποχή, όπως η δική μας, η έμπνευση έλκει την καταγωγή της κυρίως από όσα συμβαίνουν γύρω μας. Ως συγγραφέας, ως παλιά δημοσιογράφος, αλλά και ως άνθρωπος επηρεάστηκα βαθιά, κυρίως αρνητικά, λόγω του εγκλεισμού και των συνθηκών του κατά την περίοδο της πανδημίας και αυτό ήταν το πρωταρχικό ερέθισμα. Όμως, θέλω να τονίσω πόσο σημαντικό ρόλο έπαιξε στη συγγραφή του βιβλίου η φωτογράφος κ. Ζησούλα Ντάσιου που «έντυσε» καλλιτεχνικά τις σελίδες του. Λειτούργησε ως κίνητρο να δομήσω τις φράσεις και στη συνέχεια τις ιστορίες μου πάνω σ’ αυτές και αντίστροφα οι φωτογραφίες της αφουγκράστηκαν τις ιστορίες. Δεν θα μπορούσε να υπάρξει καλύτερη συνεργασία. Σε μία φράση: «Γράψαμε μαζί το βιβλίο».
Ποιο θεωρείτε ότι είναι το βαθύτερο θέμα που σας απασχόλησε γράφοντας το βιβλίο;
Η ανθρώπινη αντοχή, το ψυχικό απόθεμα που άλλοτε εφησυχάζει, όπως αποτυπώνω στις φράσεις και στις ιστορίες τους, και άλλοτε εκρήγνυται, δημιουργώντας ρωγμές και κενά στις σχέσεις. Τα έντονα συναισθήματα που μεταμορφώνουν τους ανθρώπους δίπλα μας αλλά και τον ίδιο μας τον εαυτό σε θηρία. Ενδεχομένως όμως θηρία που πασχίζουν να ημερέψουν, χωρίς πάντα να το επιτυγχάνουν.
Αν θέλατε να συστήσετε το βιβλίο σας στους αναγνώστες που δεν γνωρίζουν τίποτε για σας, με ποια λόγια θα το παρουσιάζατε;
Είναι ένα βιβλίο – λεύκωμα γι’ αυτούς που αγαπούν τον λόγο και την φωτογραφία. Γι’ αυτούς που πιστεύουν στη συνύπαρξη πολλών μορφών τέχνης. Είναι μια καταγραφή ανθρώπινων χαρακτήρων της διπλανής πόρτας ή και της… απέναντι, που με τη δύναμη της φωτογραφίας βοηθά στο να εστιάσουμε στην ομορφιά και όχι στην ασχήμια της πανδημίας. Τέλος, είναι τριάντα προσωπικά αποφθέγματα πάνω στα οποία «πάτησαν» οι ιστορίες για τριάντα ημέρες της περιόδου αυτής, όταν δυο φίλες συναντιούνται με φόντο τη Χαλκίδα ή τη Λιβαδειά και αφηγούνται η μία στην άλλη ιστορίες του εγκλεισμού.
Υπάρχει κάτι που ανακαλύψατε κατά τη συγγραφή του βιβλίου;
Πολύ σωστή επισήμανση – ερώτηση. Θεωρώ ότι μέσα στις φράσεις ανακάλυψα πτυχές του εαυτού μου που ίσως δεν γνώριζα, πτυχές των συνανθρώπων μου που δεν αποκαλύπτονται από τον φόβο ίσως της κοινωνικής κατακραυγής και βέβαια πτυχές των ανθρώπων που είναι ανοιχτοί στον καλλιτεχνικό διάλογο· αυτό συνέβη με την κ. Ντάσιου, που ανταποκρίθηκε με απόλυτη καλλιτεχνική ευσυνειδησία και ευαισθησία στις ανάγκες της συγγραφής. Τελικά πιστεύω ότι όλες οι καλλιτεχνικές μορφές αποτελούν συγκοινωνούντα δοχεία και ότι η Τέχνη πρέπει να ανοίγει δρόμους στους αποδέκτες της αλλά και στους ίδιους τους δημιουργούς.
Ποιες προκλήσεις κρύβει η γραφή;
Πολλές και διαφορετικές. Σε τίτλους, δημοσιογραφική συνήθεια βλέπετε: «Μελέτη», «Έρευνα», «Περιπέτεια», «Αναμέτρηση με τον εαυτό μου», «Έντονο συναίσθημα», «Διαρκής βελτίωση», «Γνώσεις», «Αυτοσυγκέντρωση», «Χρόνος», «Ενεργοποίηση φαντασίας», «Πειθαρχία», «Πυρετός», «Δημιουργικό άγχος».
Πείτε μας 3 τίτλους βιβλίων και 3 συγγραφείς που σας επηρέασαν.
Αναφέροντας τρεις από τους αγαπημένους μου συγγραφείς, θα πω για τον Εντουάρντο Γκαλεάνο με το βιβλίο του «Ένας κόσμος ανάποδα», για «Το άρωμα του ονείρου» του Τομ Ρόμπινς και την «Ιστορία της Ομορφιάς» του Ουμπέρτο ΄Εκο. Φυσικά λατρεύω και τα αστυνομικά βιβλία και μπορώ να πω ότι τρία από τα βιβλία μου («Ροζ Σκακιέρα», «Μαύρη Ταρταρούγα» και το νέο έργο που θα κυκλοφορήσει τον Δεκέμβριο) ανήκουν σε αυτό το είδος.
