Πώς ξεκινήσατε να γράφετε το βιβλίο “Μάμουσα, η φωνή της σιωπής“; Υπήρξε κάποιο αρχικό ερέθισμα;
Ερεθίσματα πάντα υπάρχουν, για να γραφεί κάτι. Ωστόσο, δεν υπάρχει ποτέ για μένα αυτό που λέμε έμπνευση ή θέμα.
Δεν πιστεύω στη γραφή με έτοιμα καλούπια ή με το «πιασάρικο» θέμα. Στέκομαι κριτικά προς όσους γράφουν ακολουθώντας κατά πόδας φόρμουλες και τεχνικές με γενική εφαρμογή ή όσους αναπτύσσουν ένα θέμα επειδή είναι την δεδομένη στιγμή πιασάρικο, εμπορικό.
Πρέπει να γράφουμε από ανάγκη έκφρασης, όταν έχουμε κάτι να πούμε και όταν πρέπει να επικοινωνήσουμε.
Το συγκεκριμένο βιβλίο «Μάμουσα, η φωνή της σιωπής» (όπως και το προηγούμενο αλλά και σαφώς αυτό που ακολουθεί) επί της ουσίας γράφηκαν από μόνα τους. Η ηρωίδα έπαιρνε τον δρόμο της και εγώ ακολουθούσα. Μου έλεγε την ιστορία της και εγώ την κατέγραφα. Μέσα από την πλοκή όπως εξελισσόταν, γνώριζα και εγώ ο ίδιος τους ήρωες του βιβλίου και προσπαθούσα -όσο μπορούσα μέσα από αυτήν μας την γνωριμία- να σταθώ σωστός απέναντι στον καθένα τους, κρατώντας όπως λέμε «τα σωστά ζύγια» για το ποιος είναι, τι κάνει και γιατί το κάνει!
Ποιο θεωρείτε ότι είναι το βαθύτερο θέμα που σας απασχόλησε γράφοντας το βιβλίο;
Το βιβλίο και τους ήρωές του θεωρώ ότι κυρίως τους απασχόλησε -μέσα από την πορεία που διέγραψε ο καθένας- η δικαίωση και η συγχώρεση. Αυτά τα δυο ήταν και οι άξονες γύρω από τους οποίους κινούνταν όλοι (η Βασιλική, ο Χασού, ο Γιάννος). Σαν τις νυχτοπεταλούδες γύρω από τη φλόγα γύρευαν το φως, τη λύτρωση, κι έτσι άλλοι κάηκαν κι άλλοι σώθηκαν. Όλοι όμως δίψασαν για να δώσουν και να πάρουν συγχώρεση, για να δώσουν και να λάβουν δικαίωση.
Αν θέλατε να συστήσετε το βιβλίο σας στους αναγνώστες που δεν γνωρίζουν τίποτε για σας, με ποια λόγια θα το παρουσιάζατε;
Με τον τίτλο του «Η φωνή της σιωπής» αλλά και με το παράθεμα του Σενέκα που υπάρχει μέσα στο βιβλίο «Οι μικρές λύπες είναι φλύαρες, η μεγάλη οδύνη είναι σιωπηλή», αλλά και με την άποψη που πάντα είχα: «Ας σιωπούμε εμείς κι ας αφήνουμε τα βιβλία να μιλούν από μόνα τους».
Υπάρχει κάτι που ανακαλύψατε κατά τη συγγραφή του βιβλίου;
Κατά την συγγραφή του όχι. Μετά από αυτήν όμως, κι έπειτα από αρκετό καιρό, κάθε που αναλογίζομαι το βιβλίο, ανακαλύπτω πως κάτι από μένα έχει ο κάθε ήρωας, πως του έδωσα -χωρίς να το θέλω- μαζί με τη μελάνη και την ανάσα της εξιστόρησης και κάτι από τον χαρακτήρα μου, την ελπίδα μου, την πίκρα μου, τον έρωτά μου…
Ποιες προκλήσεις κρύβει η γραφή;
Ωραία ερώτηση… Η συγγραφή απαιτεί! Και τα απαιτεί όλα πολύ! Θέλει να της αφιερώσεις χρόνο, να δώσεις κόπο και να υποκύψεις σε μεγάλη ταλαιπωρία. Θέλει πάλη με τις λέξεις, με την έκφραση, με τα νοήματα. Θέλει επιμονή και προσήλωση στους χαρακτήρες και την πλοκή. Η συγγραφή ρουφά ενέργεια και κλέβει ανάσες, αλλά αντισταθμίζει αυτήν της τη δίψα για δυνάμεις και ανάκαρα, δίνοντας ικανοποίηση συναισθηματική, γαλήνη ψυχική και καταφύγιο από την πραγματικότητα.
Η συγγραφή, όπως στον αναγνώστη που την προσλαμβάνει, έτσι και στον συγγραφέα, ανοίγει τις πόρτες της και δείχνει το μονοπάτι που θα ακολουθήσεις για να χαθείς στο κάθε φορά κόσμο της –έχει όμορφη διαδρομή, ναι, αλλά όχι χωρίς αντίτιμο.
Πείτε μας 3 τίτλους βιβλίων και 3 συγγραφείς που σας επηρέασαν.
Ένα είναι σίγουρο, πως έχω διαβάσει πολύ στη ζωή μου και το έχω κάνει με ευχαρίστηση και από ανάγκη επαφής με το βιβλίο. Όλα τα βιβλία και όλοι/-ες οι συγγραφείς με έχουν αγγίξει και έχουν αφήσει κάτι μέσα μου, από τα παλαιότερα κλασσικά ονόματα μέχρι και τα πιο σύγχρονα από Έλληνες και ξένους. Επειδή όμως δεν μου αρέσει να αφήνω αναπάντητες ερωτήσεις, για να με διευκολύνω, θα περιορίσω το πεδίο στους πολύ σύγχρονους/-ες συγγραφείς μόνο και δη στους Έλληνες. Έτσι αυτοί/-ές που μου πρωτοέρχονται στον νου μου τώρα αυθόρμητα και χωρίς πολλή σκέψη είναι:
Παύλος Μάτεσις: Η Μητέρα του σκύλου
Ζυράννα Ζατέλη: Και με το φως του λύκου επανέρχονται
Γιάννης Ξανθούλης: Το πεθαμένο λικέρ.
Σας ευχαριστούμε, κύριε Κασσάρα, για τη χαρά της πνευματικής μας συνάντησης.
Κι εγώ ευχαριστώ δια ψυχής και λόγου τη Βιβλιοθήκη Λιβαδειάς για την επικοινωνία μας!
